بنابر بررسی‌های خبرنگار این شبکه خارجی، مجازات‌هایی که برای او تعیین شده بود، به کنار گذاشته شده و به علت مرخصی‌های گسترده، او در دوران زندان با دو دختر جوان ازدواج نموده و آن‌ها را طلاق داده است. وی حتی در زمان سپری نمودن دوران به اصطلاح حبس، از خانه شخصی خود با تلویزیون‌های خارج‌نشین مصاحبه و سپس به آمریکا سفر نموده و در پایتخت آمریکا یعنی شهر واشنگتن اقامت گزیده است، شهری که اقامت در آن برای اهالی بومی امریکا نیز جزء رویا محسوب می‌گردد. وی همچون چند ایرانی یک باره بدون طی نمودن مدارج لازم به استخدام صدای آمریکا درآمده است.
خانم سمیه بینات که همسر اول او در زندان بوده و خانم طاهره نیازی همسر دوم که از هر دو طلاق گرفته است. او همچنین در دوران به اصطلاح حبس، در دانشگاه پذیرفته شده و دوران تحصیل خود را در زندان گذرانده و مدرک تحصیلی خود را در زندان به دست آورده است!
اما اکنون آمریکایی‌های ساده و بی‌خبر از اوضاع مملکت ایران، که خود بارها به بی‌اطلاعی از اوضاع ایران اعتراف کرده‌اند، او را به عنوان بزرگترین فرد شکنجه شده تاریخ معاصر ایران معرفی می‌نمایند.
اما بشنوید از شکنجه‌هایی که باطبی ادعا می‌کند در زندان علیه او انجام گرفته است:
او ادعا می‌کند مدت 17 ماه در زندان انفرادی به اندازه یک وان حمام در حبس قرار داشته و چراغ بالای سر او در 24 ساعت روشن بوده و هیچ‌گونه اطلاعاتی از بیرون سلول خود نداشته است. این در حالی است که چندین مرخصی و مصاحبه باطبی با تلویزیون‌های خارج از کشور و همچنین ازدواج اول او در این دوران ادعایی صورت پذیرفته است. او می‌گوید، این نوع شکنجه او را از نظر فیزیکی آزار نداده، اما از نظر فکری به او آسیب رسانده است.
او می‌گوید آن‌جا یک توالت بوده که مامورین سرش را درون این توالت قرار می‌دادند و مرا کتک می‌زدند و دندانهایم را می‌شکستند. او می‌گوید کف پاهایش و همچنین پشتش با ضربات کابل دائما شکنجه می‌شده و دائما در معرض این ضربات بوده است.
باطبی می‌گوید دولت ایران او را شکنجه کرده تا او بگوید لکه‌های خون روی پیراهنی که او به دست گرفته بود، خون واقعی نبوده و سس گوجه فرنگی یا خون گوسفند بوده است.
باطبی که با برنامه پربینده آمریکایی تلویزیون سی‌بی‌اس به نام 60 دقیقه گفتگو می‌کرده است می‌گوید، نمی‌داند در چه روزی شکنجه شده و از چه تکنیکی برای شکنجه او استفاده شده است اما مامورین در محل بریدگی‌ها و زخم‌های او نمک می‌پاشیدند.
او در بخش دیگری از تشریح شکنجه‌های خود می‌گوید 72 ساعت نمی‌خوابید و وقتی می‌خواسته بخوابد او را از خواب بیدار می‌نمودند تا نخوابد و در ساعت‌های آخر که او دیگر نمی‌توانسته بیدار بماند، زندانبانان دست و بازوهای او را با چاقو می‌بریدند و بر روی آن نمک می‌پاشیدند که او بیدار بماند. احتمالا این نحوه گفتار باطبی به نگرانی زندانبانان ایرانی در زمینه امتحانات دانشگاهی او و فارغ‌التحصیلی از دانشگاه بوده است که او بیدار بماند و واحدهای دانشگاهی را که در زندان به دست آورده را بگذاراند و زودتر فارغ‌التحصیل گردد قصد بیدار نگه داشتن او را داشته‌اند.
او می‌گوید: یک روز صدای مادرم را در بیرون از سلول خود شنیدم، اما نمی‌توانستم مادرم را ببینم و فکر کردم آن‌ها مادرم را نیز دستگیر کرده‌اند و او در سلول کناری من می‌باشد و نتیجتا بسیار نگران و ناراحت شدم و بعدا متوجه شدم که این صدا از یک نوار ویدیویی خارج شده است.
او می‌گوید شکنجه‌های اعصاب و روان بسیار عمیق‌تر می‌باشند و به شما می‌گویند که مادر یا پدر شما فوت کرده است یا به شما می‌گویند که معشوق شما شکنجه شده یا به او تجاوز شده است.
باطبی به آقای کوپر مجری برنامه 60 دقیقه تلویزیون سی‌بی‌اس می‌گوید که چندین بار او آرزوی مرگ کرده است و چندین بار خواسته است که خودکشی کند.
او در ادامه می‌گوید که آن‌ها از این روش استفاده می‌کردند که از من اعتراف بگیرند.
احمد باطبی پس از این که مدرک تحصیلی خود را در زندان کسب نمود، در یک مرخصی برنامه‌ریزی شده و احتمالاً با اطلاع برخی دستگاه‌های امنیتی در طی سه روز به عراق رفته و با مقامات کاخ سفید ارتباط برقرار نموده و از عراق مستقیما به واشنگتن عزیمت نمود.
